Pomimo wyzwań związanych z leczeniem, Zosia nie tylko dzielnie znosiła trudności, ale także robiła postępy w swoim rozwoju. W szpitalu nauczyła się mówić „mama” i zaczęła siadać, co było wielkim krokiem w jej życiu. Spędzając długie dni w szpitalnych salach, Zosia swoją ciekawością świata i radością z każdej drobnej chwili zyskała sympatię personelu medycznego. Jej uśmiech i odwaga dodają otuchy wszystkim wokół.