Na początku oczywiście widziałam, że wypadają mi włosy, ja bardzo nie chciałam się ogolić na łyso, to był taki mój „punkt honoru”, że ja muszę te włosy stracić sama. Zgodziłam się tylko na obcięcie ich do ramion.

Najważniejsza jest psychika. Mi udało się przejść leczenie dość szybko, bo też byłem od początku pozytywnie nastawiony psychicznie, miałem w sobie ambicję, że muszę to wygrać, choć będzie ciężko fizycznie, będzie bardzo dużo chwil upadku, ale trzeba to „nadrabiać” pozytywnym myśleniem.

Miałam taki moment załamania, że powiedziałam, że ja nie chcę się dalej leczyć, lepiej będzie jak odejdę, ale wtedy blisko mnie była moja mama, która była dla mnie ogromnym wsparciem, zresztą jak cała rodzin.

Miałam też wrażenie, że osoby nieco starsze, mające trochę więcej lat ode mnie, odbierały moją chorobę w taki sposób, jakby to było coś zaraźliwego, jakby bali się mnie w pewien sposób.

Ciągle mam takie myśli, że jestem i zawsze będę gdzieś w tyle względem moich rówieśników. Na przykład teraz powtarzam klasę, mimo, że nie jest to stricte z mojej winy, bo nie zawaliłam ocen, tylko wynika to ze stanu zdrowia.